So they may be free

"Educate them so that they may be free" ; "Knowledge is the power of freedom". De stad staat vol met scholen en de bijbehorende motto's. Onder luid gejuich en het vrolijke "tutuut" "Muzungu bus" "tututuut" "Muzungu bussie" rijden we de schoolmuren binnen. Onderwijs is een belangrijk onderdeel van het vrijwilligerswerk hier. In de ochtenden hebben we ons vaste team van teaching-vrijwilligers die voor een aantal weken klassen overnemen waar de behoefte het grootst is. In de middagen worden o.a. de maths clubs, reading clubs en adult literacy clubs georganiseerd. Met een mand vol boeken, pennen, flashcards, white boards en stikkers (meest belangrijke onderdeel, zelfs de volwassenen zijn er dol op) vertrekken we naar verschillende scholen. Met twintig kinderen om me heen lees ik Larry Lion cooks hardop, waarna ze allemaal een zin mogen voorlezen. Het valt me op dat één van de meisjes enorm goed kan lezen. Na de les loopt ze aan mijn hand over het schoolplein richting de bus. Ik geef een aai over het hoofd van de 7-jarige Precious en vertel haar dat ze het goed deed in de les. "Teacher, please, I am asking you to buy a book for me. I love reading. I always wanted a book." Mijn gedachten schieten naar de kasten vol boeken bij ons thuis. Ik was 7 en ik hield van lezen net als Precious. Maar waar ik voor het slapen één van de tientallen boeken uit kon kiezen, zal zij vanavond voor het slapengaan alleen maar hopen dat ik de volgende dag op het schoolplein sta met een boek. Tijdens ALC mag ik Munkulo helpen. 19 Jaar, enorm verlegen en komt al maanden naar elke ALC-les die wordt georganiseerd. Munkulo heeft nooit op school gezeten en heeft zoveel moeite met Engels dat hij de beginnersklas niet bij kan houden. In een hoekje van het lokaal laat ik hem de cijfers one, two tot twenty zien. Hij kan tellen, maar schrijven is lastig. Na twee uur oefenen lukken de cijfers one, seven, nine en seventeen hem. Ik geef hem zijn huiswerk en hij kijkt me voor het eerst in de ogen aan. "Thank you teacher, thank you very much". Hij een jaar jonger dan ik ben en daar zit ik dan met mijn foutloze one, two, three, four. Maar het is niet hopeloos. Ik ben net terug van een maths test. Het was voor het eerst compleet stil in een klaslokaal (ondanks de enorme discipline die de Afrikaanse leerlingen aangeleerd krijgen, houden ze nooit hun mond). We zijn drie maanden geleden begonnen deze groep basiswiskunde te leren en nu de vakantie nadert is het tijd om de resultaten te meten. Van een gemiddelde score van 32% naar een gemiddelde van 72%. Dat zijn 40 kinderen die nu een kans hebben om vrij te zijn. En dat wordt na afloop gevierd met een enorme dance-off Afrikaanse stijl. Zelfs de directeur laat zijn trommelkunsten horen zodra de leraressen hand in hand met de leerlingen staan te zingen.

Afgelopen weekend was, zoals al is voorspeld door alle ervaren vrijwilligers hier, het beste weekend van mijn reis: op safari in Botswana, Chobe. Om 6 uur gaat de wekker en rollen we met 9 brakke personen (vrijdagavonden kunnen zwaar zijn) de muzungu bus in richting de grens. De grens is in dit geval de imposante Zambezi rivier, waar we op een minibootje worden gezet richting de overkant. Daar moeten we een stempel halen bij de immigratiedienst, met onze schoenen in een bak desinfectiemiddel gaan staan (zeer effectieve ziektebestrijding) en de hoge jeep in klimmen. Erg leuk, zo'n open jeep op safari, maar niet als je met volle vaart over de snelweg rijdt. Na een rit van half uur komen we, wonder boven wonder met mijn lenzen nog in mijn ogen, aan bij een miniresort. Een uitgebreid buffet staat ons hier te wachten om ons voor te bereiden op de twee dagen die we door gaan brengen in de natuur. De safari begint met een boottocht over de Zambezi rivier. Een kwartier nadat de boot vertrokken is, heb ik krokodillen, nijlpaarden, olifanten, giraffes, buffels en een heleboel onbekende dieren gezien. Ja, ze bestaan. De rest van de dag brengen we door in de jeep, hobbelend over de zandpaden door het enorme park (afgezien van de keren dat we uit moeten stappen en de auto uit het zand moeten duwen). Het was prachtig, de foto's zullen voor zichzelf spreken. Die avond zitten we met onze bekers wijn rondom het kampvuur tussen onze tenten. Na de safety speech van onze gids Lance over de wc (a.k.a. een gat in de grond achter de tenten met een zeil eromheen en ja het is verboden om hier midden in de nacht naar toe te gaan dus dan doe je het maar gewoon voor je tent) kijken we allemaal verwonderd naar de enorme sterrenhemel boven ons en is het tijd om een soort van te gaan slapen. Om zes uur de volgende ochtend worden we wakker gemaakt met de enorme luxe van een emmer warm water om ons gezicht te wassen en fris (uhummm) de jeep in te klimmen. Lance roept vrolijk dat we een sleepy safari gaan doen en ondanks alle protesten valt bijna iedereen ergens die ochtend in de jeep in slaap. De zonsopkomst boven het uitgestrekte steppeland is zo mogelijk nog mooier dan de zon die we de vorige dag onder de hemel hadden zien zakken. Dit is het Afrika van onze televisie. Het Afrika waar ik met beide voeten in heb mogen staan.