Gewenning en verwondering

Alles begint normaal te worden. De wekker om 6:30. De toeterende muzungu bus die de gaten in de weg probeert te ontwijken. De juichende kinderen die ons overal achtervolgen. De mensen met te hoge bloeddrukken die weigeren water te drinken. De ernstig zieke mensen die waarschijnlijk blijven leven als ze het ziekenhuis kunnen bereiken, maar geen geld hebben voor het transport en daarom hun einde vredig afwachten voor hun hutje. De potjes UNO en memorie met kinderen die zo slim zijn dat ze me volledig slopen. De brandende zon en de stralende gezichtjes. De namiddagen in het zwembad en de avonden gevuld met rage cage. Vrijwilligers komen en vrijwilligers gaan. Alle mensen met wie ik hier ben begonnen, zijn vertrokken. En dat geeft een gek gevoel. Ik ben verreweg niet de oudste, maar op dit moment wel de meest ervaren vrijwilliger. En zo ben ik opeens de persoon die mensen naar de markt leidt, de persoon die de nieuwe vrijwilligers verwelkomt en de persoon die de leiding neemt in gesprekken met de patiënten. Afgelopen dinsdag werd dit vaste rooster opeens verrassend onderbroken. De medische crew had het geluk naar Netebe te worden gestuurd. Dit plattelandsdorpje ligt op 30 minuten rijden van Livingstone en wordt zo ongeveer 3 keer per jaar bezocht om de meest zieke mensen te helpen. Aan ons de eer om deze taak te vervullen. In de vroege ochtend hobbelt de bus diep het Afrikaanse landschap in. Het is prachtig. Uitgestrekte heuvels met savanneboompjes en enkele hutjes van klei verspreid in de natuur. We hebben extra rugzakken met wondverzorging bij ons, want krokodillen en andere beesten spelen hier een grotere rol dan in de stad, en een tas vol bananen en broodjes. Zodra we uitstappen horen we alleen maar stilte. Geen kinderen die ons om vitaminesnoepjes komen vragen, alleen maar kinderen die ons met grote ogen aan staan te kijken. Voor sommigen van hen is het de eerste keer dat ze blanke personen zien. Toch zijn alle mensen ook hier meer dan vriendelijk. Ze luisteren naar ons advies, stoffen de krukjes voor ons af en bieden ons verschillende drankjes en frita's aan (gefrituurd deeg, lijkt op oliebollen maar nog lekkerder). Ik begrijp dat veel mensen naar de stad verhuizen omdat daar werk is en eten en een kans op een "beter" leven. Maar ik kijk om me heen, terwijl de wind vrij spel heeft en onze papieren alle kanten op vliegen, naar de minihutjes en de ezels en de akkers en mijn oog valt op een groepje zeldzame roze en witte bloemen in het droge zand. Het leven hier lijkt zoveel mooier.

Datzelfde gevoel van verwondering had ik afgelopen weekend op de rand van the falls. Na een heftig boottochtje tussen de nijlpaardhoofden door richting de enorme watervallen en een wandeltocht op blote voeten door de wildernis en over de rotsen, staren we de diepte van het neerstortende water in. De gids wijst ons de Devils pool (het zwembad bovenop de watervallen), maar het water is te hoog in deze tijd van het jaar. We zouden zo over de rand stromen. We mogen wel de Angels pool in, deze is door een meter rots gescheiden van the falls. We springen het water in en het voelt compleet onwerkelijk. Die avond zit ik 50 meter stroomopwaarts aan het water naar the falls te kijken. Cocktails in het meest luxe resort van Livingstone (550 dollar voor 1 nacht in de meest goedkope kamer, je krijgt er vast een beeld bij). Voor ons zwemmen de krokodillen en de nijlpaarden en aan de overkant zakt de zon langzaam in het water. Het leven hier is zoveel mooier.