A new home

Woensdagavond, bijna middernacht. Ik zit op de veranda van mijn tijdelijke huis te bedenken hoe ik de afgelopen dagen ga beschrijven in woorden. Maar hee, let's give it a try. De reis begon zaterdag om 5:00 net als elke andere zomerreis opgepropt op de achterbank van de auto met een aanhangwagen vol bagage. Enige verschil: deze keer mocht ik maar één tas mee (volgestampt met kleren over de knie en over de schouders, want dat wordt komende zes weken mijn outfit). Laat die avond vertrekt mijn vliegtuig richting Dubai, natuurlijk met een uur vertraging omdat meneer huppeldepup van de business class nog niet ingecheckt was. Na een vlucht van zes uur, twee maaltijden, twee films, een pauze van twee uur, een nieuwe vlucht van zeven uur, drie maaltijden en drie films, zet ik mijn eerste stappen op Afrikaanse grond. Het is 18 graden en een bewolkte dag maar de zon brandt nog steeds. Ik heb een overstap van 1 uur. Best ruim voor een vliegveld met 1 aankomende vlucht en 3 uitgaande. Tot de chaos duidelijk wordt. Vijf rijen voor verschillende visumaanvragen, bagage is kwijt, enorme hoeveelheden personeel aanwezig maar zo ongeveer driekwart staat niets te doen. Hakuna Matata. Gelukkig duikt er vanuit het niets een man op met mijn naam op zijn bordje die mij op tijd naar het vliegtuig richting Livingstone gaat begeleiden. Goedlachs, zorgeloos maar de helft van de tijd ook spoorloos verdwenen, heerlijke cultuur. Zoals alles altijd goedkomt, zat ik ruim op tijd in het vliegtuigje richting Livingstone. Met een serieuze comment van de steward "It could get a little bumpy in the air, but if you have to puke please feel free to open the window!" werd mijn laatste vlucht ingezet. Een prachtvlucht over het Zambiaanse landschap, zo heb ik me laten vertellen door medereizigers, want ik koos dit moment om in slaap te vallen. Na een slopende reis draaide het busje maandagavond 18:00 van de zandweg door het hek om in deze oase van rust te belanden. Het volunteer house van African Impact staat binnen de beschermende hekken van Livingstone Backpackers resort. Een zwembad, een bar, ligstoelen, banken en kussens en een atmosfeer die je onmiddellijk het gevoel van thuis geeft. Deze week zitten we hier met een geweldige groep van 29 internationale vrijwilligers, de coördinatoren en en de local staff die het leven hier in Livingstone meer dan aangenaam maken (Lees: geweldige kook-, bar- en braaikunsten gedurende ochtend, middag en avond). Een verscheidenheid aan nationaliteiten, achtergronden en karakters maar allemaal enorm open, enthousiast en toegewijd aan dat kleine beetje verbetering dat we hier elke dag kunnen betekenen. Met een introductiesessie voor de newbies (jup, that's me) en een team meeting met de hele groep om ons welkom te heten en de ervaringen van afgelopen week én weekend uit te wisselen, werd dit op de dinsdag nogmaals duidelijk. Dom glunderde van de twee bevallingen die ze die ochtend had kunnen ondersteunen, Haley had als hoogtepunt de melding dat de bouwploeg deze week kon beginnen aan het dak van het nieuwe klaslokaal en Kelly was helemaal weg van de leeuwenwelpjes die ze met een groot deel van de groep hadden gezien op safari. Ik zit hier nu twee dagen. Dat is twee keer toast met butter, één keer pastasalade, tostis, beef stew en braai, één avond ragegame en een avond pubquiz. Het is één bezoek aan de clinic, één bezoek aan de reading club en één bezoek aan de art club, 75 baby's wegen, 18 kinderen het Engelse alfabet leren en 40 papieren autootjes knutselen. Het is een bezoek aan de markt, en compleet verdwalen, een bezoek aan de supermarkt en een blog schrijven. Het is bijna niets, maar het voelt als een complete reis. Het is voor de komende zes weken mijn nieuwe thuis.