Musali Buino

Het laatste weekend van mijn reis is begonnen. De afgelopen zes weken zijn voorbij gevlogen. Het voelt alsof ik hier afgelopen maandag binnen kwam lopen. Maar dat is niet mogelijk, want de temperaturen zijn hoger en mensen zijn verdwenen en gekomen en ik ben veranderd. Ik ging naar Afrika om te geven maar ik neem veel meer mee naar huis dan ik had toen ik die zondag in het vliegtuig stapte. Herinneringen aan de honderden knuffels van lachende kinderen, de dankbaarheid van de patiënten, de passie waarmee alle vrijwilligers hun werk hier doen. Tuurlijk waren er ook zware dagen. Te ziek om te eten, te moe om mijn ogen open te houden, verdriet om de mensen die naar huis vlogen of gewoon een ouderwets slechte dag. Dagen dat de douche kapot was of de stroom uitviel, dagen dat mijn eten koud was of ik de resource room voor de vijfde keer op een rij op moest ruimen, dagen dat mijn telefoon werd gestolen of we werden bedreigd met een hamer. Het waren de mensen hier die me altijd weer aan het lachen kregen, de vrijwilligers en de staff en de locals. Ik heb nooit namen genoemd in deze blog, maar achter alle verhalen zitten tientallen mensen die de reis meer dan waard hebben gemaakt. Darrion uit Texas met zijn eeuwige howdy y'all en altijd een random verhaal te vertellen, mijn eerste vriend; Sanjeev uit Nieuw-Zeeland die als echte dokter en pilot van rage cage op meerdere manieren een geweldig voorbeeld was, met zijn vertrek kreeg ik de eer van meest ervaren dokter en pilot; Luc en Kilian uit Frankrijk met hun prachtige dansmoves die elke dag met mij het zwembad in sprongen, ook al was het de helft van de keren te koud; Kirby en Hannah en Will uit Engeland met hun Dutch dirty-minds die zowel het huilen als het lachen leuk maakten; Claudous, Conner en Sitalih van de staff die hun taak om "aardig te zijn" tegen de gasten meer dan serieus nemen, bedankt voor alle gratis koekjes, drankjes en de goede gesprekken. Ik kan nog wel een paar uur doorgaan zo, dus ik zal het maar bij een algemene dankjewel houden.

Zoals ik in mijn eerste blog aangaf, is het lastig om te beschrijven hoe mijn leven hier in Livingstone is. Dus zal ik voor deze laatste blog net als voor mijn eerste blog twee verhalen van afgelopen week vertellen, in de hoop dat het beeld overkomt. Afgelopen weekend kwam de Afrikaanse natuur erg dichtbij. Een wandeling met leeuwen, een rit op de rug van een olifant en een knuffel van cheeta's. We begonnen met de leeuwen. Drie vrouwen in de groep staan zenuwachtig te giechelen als we allemaal een stok uit moeten kiezen om ons te beschermen. Ik ben totaal niet zenuwachtig en heb het gevoel dat de stok enkel voor de show is... Totdat we de trap afdalen naar het enorme natuurgebied waar de leeuwen zich bevinden en er in de verte gebrul klinkt. "De leeuwen laten weten dat ze ons hebben gehoord". Slik. De leeuwen die wij gaan benaderen zijn slechts twee jaar oud, als je ze op de juiste manier behandelt grotendeels ongevaarlijk. De gids doet voor hoe we onze stok moeten gebruiken als de leeuw besluit om naar een arm te happen (toch niet voor de show dus) en ik mag als eerste naar voren komen om de leeuw te aaien. Plotseling draait hij zich op zijn rug en steekt zijn poten in de lucht. "Oooo, he is asking for a belly rub! Grab that paw! No, look out for the other paw". Typisch mijn leven weer, niets kan ooit normaal gaan. Na de leeuwen is het tijd voor de cheeta's. Dit is het enige onderdeel waar ik bang voor ben, het lijken op het eerste gezicht geen lieve beesten. Zodra de cheeta's echter naar ons toe komen lopen, vertelt de gids dat de cheeta de enige grote kat is die kan purren. En dat doen ze. Susan mijn cheeta is net zo lief als Loesje. Ze purt en ze likt en ze heeft er totaal geen problemen mee om te poseren voor een paar mooie foto's (later te zien). Wat een geweldige dieren. De ochtend wordt afgesloten met een rustgevend maar zeer oncomfortabel ritje op de olifant, die onderweg nog een aantal bomen sloopt.

Gistermiddag had ik mijn afsluitende project op de Holiday Club van Libuyu school. We worden vrijgelaten in de voorbereiding. Zolang we de kinderen een aantal uur vermaken, is iedereen blij. Ik heb slecht geslapen en het is een verstikkend hete middag, één van de slechte dagen. Als we aankomen bij de school zijn er nog maar vier kinderen aanwezig. We doen een kwartiertje wiskunde met ze (de kinderen hier worden allemaal vrolijk van wiskunde en Engels) maar dan zijn de flascards op dus we sturen ze met een bal naar buiten. Achter de school staat een groepje kinderen naar ons te zwaaien. Ik til de jongste op en de rest volgt me het lokaal in. Met negen kinderen kunnen we het project beginnen. Vandaag gaan we papieren vliegtuigjes maken en een wedstrijdje doen welke het verst kan vliegen. Tot mijn grote verbazing kijken de kinderen ons met grote ogen aan en beginnen dan enthousiast onze aanwijzingen te volgen, ze hebben nog nooit in hun leven een papieren vliegtuigje gezien... Binnen een half uur zitten er 60 kinderen in het lokaal. Ze vouwen en ze kleuren en ze lachen. De grote kinderen helpen de kleine kinderen en iedereen krijgt een sticker op zijn hoofd. Binnen een half uur hebben deze kinderen mijn dag geweldig gemaakt. De kinderen hier laten me zien hoe makkelijk het is om gelukkig te zijn, ze laten me zien wat dankbaarheid is en dat een lach de grootste rijkdom is die je kan hebben. Als het tijd is om afscheid te nemen, krijg ik 60 knuffels. Want knuffels zijn gratis. Ik sluit de deur van de bus en laat de kinderen achter. Volgende week zal een andere vrijwilliger 60 knuffels krijgen, en de week daarna een andere en de week daarna een andere. De vrijwilligers blijven altijd komen en de kinderen blijven gelukkig. En dat is de mooiste herinnering.

Afrika Sikomo en Musali Buino <3